مرکز پزشکی، آموزشی و درمانی شهدای تجریش

گفتگو با پرستار نمونه کشوری دانشگاه شهید بهشتی

«اگر به گذشته برگردم، باز هم بدون شک پرستاری را انتخاب می‌کنم»؛ این‌ها جملات عالم‌تاج قیدی سوپروایزر بالینی مرکز پزشکی، آموزشی و درمانی شهدای تجریش یکی از پرستاران نمونه کشوری است.

به گزارش روابط عمومی دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی، قیدی یکی از پرستاران بیمارستان شهدای تجریش با ۲۹سال سابقه کاری است که به مناسبت بزرگداشت مقام پرستار و انتخابش به‌عنوان پرستار نمونه کشوری با او به گفت‌وگو نشستیم.

وی مهم‌ترین ویژگی هر پرستار را صبر و تحمل فراوان عنوان  می‌کند و درباره علاقه‌اش به این شغل می‌گوید: «در کودکی اول دوست داشتم معلم شوم، کمی بعدتر پرستاری شغل موردعلاقه‌ام شد و اگر الآن به گذشته برگردم، بازهم بدون شک پرستار می‌شوم».

گواهش برای این موضوع این است که می‌گوید: «انتخاب اولم در فرم انتخاب رشته کنکور، پرستاری بوده است».

از او درباره شیرین‌ترین خاطره‌اش در طول این ۲۹سال خدمت می‌پرسم، می‌گوید: « یکی از بیمارانی که دو ماه در بیمارستان بستری بود و سپس با حال بسیار خوب از بیمارستان مرخص شد، اما هنوز هرساله روز پرستار را به من تلفنی تبریک می‌گوید با وجودی که نزدیک یازده سال از آن زمان گذشته و من از بخشی که در آن بستری بود خارج‌شده‌ام. این یکی از شیرین‌ترین خاطره‌هایی است که یک پرستار می‌تواند داشته باشد».

اغلب برایمان دشوار است که به نیمه پنهان زندگی پرستاران فکر کنیم، اما آنان نیز جدای از زندگی حرفه‌ای، در زندگی خانوادگی عهده‌دار نقش‌هایی همچون پدر، مادر، همسر و فرزند هستند و بی‌شک این شغل بر زندگی شخصی آنان سایه می‌اندازد.

در پاسخ به سؤالی مبنی بر تأثیر این شغل در زندگی خانوادگی‌اش، با کمی تأمل می‌گوید: «وقتی کسی وارد این حرفه می‌شود، زندگی شخصی‌اش بسیار تحت تأثیر قرار می‌گیرد، اگر کمک‌های مادرم نبود اصلاً نمی‌توانستم هیچ کاری انجام دهم. به خاطر دارم پسرم زمانی که سه‌ساله بود، زمین خورد و سرش شکست، به من زنگ زدند و این موضوع را اطلاع دادند، اما من چون نوبت بودم نتوانستم به خانه برگردم. پسرم را به بیمارستان آوردند و سرش را بخیه زدیم و سپس همراه مادرم بدون من به خانه برگشت».

سوپروایزر بالینی مرکز پزشکی، آموزشی و درمانی شهدای تجریش ضمن قدردانی از همدلی و همراهی همسرش در طول زندگی مشترکشان، تأکید می‌کند: «کسی که وارد این حرفه می‌شود تعطیلات ندارد و هر اتفاقی که در زندگی شخصی‌اش رخ دهد نمی‌تواند بیماران را رها کند و برود. به همین خاطر یک پرستار در تمام مراحل زندگی همیشه درگیر این حرفه است».

از تأکیدی که در میان صحبت‌هایش بر اهمیت همدردی و همدلی پرستاران با بیماران دارد، می‌توان به یکی از دلایل انتخابش به‌عنوان پرستار نمونه پی برد. در همین راستا می‌گوید: «یک پرستار خوب باید صبور و خوش‌اخلاق باشد. خیلی اوقات حتی اگر نتوانیم برای بیمار کاری انجام دهیم، می‌توانیم با وی و یا همراهانش صحبت کنیم تا بدانند که آن‌ها را درک می‌کنیم».

شاید یکی از مسائلی که در فرایند حضور هر بیمار در بیمارستان کمتر به آن توجه می‌شود، روحیه و حال و هوای همراه بیمار است. همراه بیمار، گرچه خودش مبتلابه بیماری نیست اما  درگیر درد و آلامی است که گریبان گیر بیمارش است. او گرچه درمانگر نیست اما اغلب با شب‌بیداری و مراقبت برای پوشیدن لباس عافیت بر تن بیمارش تلاش می‌کند.

قیدی درباره تجربیاتش در برخورد با همراهان بیمار می‌گوید: «همیشه در طول این ۲۹سال خدمت گفته‌ام که همراه از مریض خسته‌تر است، چون مریض روی تخت خوابیده اما همراه همواره نگران است؛ برای همین همیشه با آن‌ها همدردی می‌کنم و به نظرم درک روحیه همراهان بسیار اهمیت دارد».

این پرستار نمونه کشوری تأکید می‌کند که هرکس که در موقعیت همراه بیمار قرار گیرد، توقعش از کادر درمان بیشتر می‌شود و در همین راستا یادآور می‌شود:

«چند بار پیش آمده که در بیمارستان‌های دیگر، به‌عنوان همراه بیمار حضور داشته‌ام. در این موقعیت توقعم از کادر درمان بسیار بیشتر بود و علی‌رغم این‌که خودم پرستارم، در آن برهه انتظار بیشتری از کادر درمان به‌خصوص پرستاران بیمارستان داشتم».

سوپروایزر بالینی مرکز پزشکی، آموزشی و درمانی شهدای تجریش در پایان صحبت‌های با تأکید بر ضرورت حمایت مادی و معنوی از پرستاران نسل جوان می‌گوید: «حتماً باید مراقب پرستاران باشیم و به نسل جوان پرستاران انگیزه دهیم تا بتوانند در این شغل به بهترین نحو خدمت ارائه دهند».